Op weg naar de Badlands.

Trip naar de Badlands

Amerikanen houden ervan om op de meest vreemde tijden aan te komen maar ook weer te vertrekken. Dit keer was het om half vier in de nacht toen de eerste naast ons dacht: kom we gaan inpakken.

Ze arriveren om 9.00 PM en vertrekken om 4.00 AM, een zeer kort verblijf dus.

Wat ook niet tot ze doordringt is dat je in een tentje echt alles meekrijgt van hetgeen er allemaal afspeelt op geluidsniveau en je geheid wakker bent als er 30 keer een autodeur wordt dichtgesmeten.

Van slapen komt dan niet zoveel meer en na een uurtje gaan wij ons onderkomen ook maar opbreken en een fantastische ontbijt met thee en kaneelbrood de inwendige mens versterken.

Om half zeven gaan we op pad voor een ritje door een totaal verlaten gebied van Wyoming. Hier en daar zien we een Ranch en zelfs om aan een kop koffie te komen is een toer. Na honderd mijl zien we een truckstop waar we kunnen aanleggen. Een zwaar getatoeëerde dame verzorgt voor ons een bekertje koffie met een heerlijk stuk pie. We zetten onze reis voort richting Hot Spring en dan via de Intestate 90 naar de Badlands NP Per 50 mijl neemt ook de temperatuur met een graadje toe. De thermometer staat op 38 graden. En dat is best pittig! Zolang je in de auto zit met airco aan is het geen probleem maar owee als je uitstapt.

Bij de ingang van Badlands NP wordt onze permit gecontroleerd en mogen we het park in.

Het is overal flink druk bij de uitzichtpunten en wij rijden door naar de camping om eerst onze tent op te zetten en daarna heerlijk van een rustige middag te genieten. Om vijf uur gaan we kijken op de camping wat er zoal is aangekomen en maken zo hier en daar een praatje. Een mevrouw onderbreekt haar breiwerkje en vraagt waar we vandaan komen. Uit Holland zeggen we. “Thats nice” zegt ze en ze roept haar man terstond uit de camper om gezellig mee te keuvelen. Na tien minuten krijgen we een ware omhelzing en een paar goede tips voor de volgende stop van ons programma. Op de camping is het verder vrij stil omdat iedereen met zo’n enorme camper lekker met de airco aan binnen zit terwijl buiten de temperatuur richting de 40 graden gaat. Voor ons is iedere streep schaduw welkom.

Na een uurtje gaan we ons melden bij de kok die kookt vanavond. Eerst hebben we bij de receptie gekozen wat we wilden hebben, betaald en een bonnetje gekregen. Daarmee ga je naar het kookhuis waar het gerecht gemaakt wordt. Als een gerecht klaar is hoor je een naam roepen en als jij dit bent kan je het gerecht ophalen en opeten in een grote uit de kluiten gewassen partytent maar dan van hout.

Onder de partytent staat een BBQ grill te stomen en daarnaast een airco te blazen. Als toetje galmt een western deuntje uit een paar niet zulke topkwaliteit boxen.

Binnen een klein halfuurtje hebben we de maaltijd verslonden en kunnen we koud afdouchen en richting matras. Morgen hebben we een drukke dag met de rondrit door de Badlands.

Onze buren zijn ook net gearriveerd van hun toertje met de enorme Harley’s. Ze zien eruit of ze rechtstreeks van Sturgis komen, een plaatsje waar ieder jaar in augustus 100.000 bikers uit heel de USA en Canada samen komen. Het schijnt dan echt party time te zijn.

Onderweg zijn we al gewaarschuwd om een bezoek aan deze stad te schrappen omdat het met de boys en girls soms wel eens uit de hand loopt. Tot nu toe hadden wij er geen last van behalve toen vanmorgen om half vijf het sein werd gegeven: opstaan en vertrekken. Dat bracht wel het nodige geluid teweeg zodat wij ook maar besloten om op te staan.  Voordeel dat we vroeg aan de trip door de aan Badlands kunnen beginnen.

Om half 8 zijn we al bij het visitor center en kunnen 6 minuten later al naar binnen voor een documentaire over de Badlands en daarna gaan we beginnen aan de toer.

We zijn zeker een uur of 4 aan het toeren door een wel heel bijzonder landshap van grillige steenmassa’s. We belanden via een gravelroute bij een afgelegen kampeerplek waar zelfs geen spat water te vinden is. We hebben nog steeds geen koffie kunnen scoren. Dat is wel een beetje armoedig. Er is niks te koop, men gaat er waarschijnlijk van uit dat toch alles wordt meegenomen in de camper, maar onze jetboil brengt uitkomst.

We  kunnen zelf thee maken. We genieten van de stilte hier, het is net het einde van de wereld met als toeschouwers alleen de prairiehondjes. 

Als we drie kwart van de looping gedaan hebben belanden we in Wall aan het begin van de West gate van het park. Hier vinden we wel een supermarkt en koffie en ook nog een plekje om wat te eten.

Wall is omgebouwd tot een soort Western stad. Alles is uit de kast gehaald om jong en oud te vermaken. Van goudwinnen door een zakje zand te kopen en dat te wassen of je laten fotograferen met allerlei houten idolen op een bankje, tot plaatsnemen in een huifkar met paarden ervoor. 

Het is wel leuk dit even te zien  maar zal niet het hoogtepunt van de reis worden, dat weten we nu al.

We gooien de tank vol van onze Explorer en gaan via de Interstate 90 weer naar de gate van het National Park. Net na de ingang is ook nog een klein museum waar we kunnen zien hoe mensen hier zijn neergestreken in het begin van de vorige eeuw en het land hebben ontwikkeld. 

Om vier uur zijn we weer op de camping waar het opnieuw ongenadig heet is; 38 graden wordt met gemak gehaald.

We kruipen onder een boom en verroeren ons niet totdat de zon iets gaat zakken en wij een welverdiende maaltijd op de borden toveren. Daarna kruipen we niet in de slaapzak maar er boven op, het is zelfs te warm voor een lakenzak.

Welterusten.

                                                                                               See you Soon