Toertje door de Rocky's.
Als we wakker worden is onze eerste handeling De TV aanzetten op het weer bericht. De voorspellingen zijn niet optimaal voor een bezoek aan de Rocky Mountians, er zijn “Thunderstorms” voorspeld. Dat kan listig tekeer gaan op grote hoogte. Maar om een uur of 8 is alles nog normaal en gaan we op pad. Eerst even een sd kaartje scoren voor de telefoon van Renée, want die heeft de geest gegeven. Dat valt hier nog niet mee, je moet echt een speciaalzaakje vinden. Maar dat lukt en we gaan naar de volgende stad: Grand Lake, waar het ontbijt wordt genuttigd en we maken een wandeling door de plaats waar het nu heel rustig is net na het weekend. Er is nog weinig te beleven en we gaan dan door naar het visitorcentrum van de Rocky Mountians. Daar kunnen we een film zien over het ontstaan van het park. Een interessante film van een klein half uur en daarna checken we in in het National Park. De zon is al een beetje achter de wolken maar het is nog droog.
Gelijk op het eerste viewpoint is het raak! Er staan al een aantal mensen met een telelens in de aanslag, dat betekent dat er wat te zien is. We stoppen ook en vinden een grote roedel herten tegen de bosrand en dat is goed voor een plaatje. We zetten de tocht voort met aangepaste snelheid. In het park is dat 45 mile per uur en het is echt de bedoeling dat je je er aan houdt. Het wordt steeds donkerder en de eerste onweersklap horen we al gevolgd door een enorme lichtflits. Toch rijden we verder naar boven en zijn nu op 3000 m.
En weer zien we mensen met telelenzen aan de kant van de weg. Inmiddels regent het al behoorlijk, maar camera onder de jas en er op af! En beet!! Vier enorme herten (Elk) liggen bijna aan onze voeten. Ik schiet een paar plaatjes en ga hard hollend terug naar de auto, maar hardlopen op deze hoogte is een bezigheid die je beter niet kunt doen. Volledig uitgeput en rijp voor de zuurstoffles bereik ik het voertuig waar ik weer een beetje op adem kom. Alles op de deze hoogte moet eigenlijk op 50% van je kunnen, dat is les 1, maar in de haast ben ik dat vergeten.
We rijden steeds hoger en bereiken na ruim anderhalf uur het Alpine visitorcentrum op 3595 m hoogte. Hier uitstappen is bijna niet te doen. Het hoost van de lucht en je kunt bijna geen hand voor ogen meer zien en de temperatuur is gezakt naar 3 graden. Toch kijken we even binnen waar iedereen verkleumd dicht op elkaar op beter weer wacht. We gaan terug naar de auto en genieten, onder het genot van het snorren van de motor en de kachel op maximaal, van de lunch.
Als het even wat lichter wordt en wij de contouren van de omtrek kunnen zien maak ik nog een foto van de sneeuwresten van afgelopen winter. Na een half uur laten we ons weer zakken. De regen en het onweer nemen wat af. We gaan dezelfde weg weer terug, morgen doen we de hele toer en gaan er dan aan de andere kant van het park uit naar de camping in Estes Park. Rustig zakken we naar de uitgang als voor ons op een parkeerstrook iedereen langs de kant staat.
Een enorme hagelbui maakt van de weg een ijsbaan. Maar zo snel hij valt is hij ook weer weg en we kunnen door naar de gate.
Net voor de gate hebben we nog even een fotomoment. We zien een heuse “Moose” staan. Toch wel een heel imposant exemplaar die zich niet zo snel als fotomodel leent. Maar we hebben hem!! en gaan dan verder richting Winter Park. Morgen zien we het hele park!!
See You Soon
