Retour naar Colorado

                                                                                                   Camping Grand Junction

Om 5 uur hoor ik een portier dichtslaan en dat is voor mij het sein opstaan, naar de douche, een licht ontbijtje en wegwezen.
Vandaag staat er een lange rit van een uurtje of zeven richting Colorado op het programma. Aangezien de temperatuur de 34 graden gemakkelijk gaat halen is een beetje vroeg vertrekken heerlijk, om dan kort na de middag op je bestemming aan te komen, lekker relaxt tentje opzetten, blogje maken, beetje lezen en wat voorbereiden voor morgen. Dan is de dag al haast weer om. En uiteraard nog wat te eten maken dat is toch ook iets wat niet mag ontbreken bij de dagindeling. Maar alles gaat niet altijd zoals je het gepland hebt. Om even voor halfzeven staan we gereed en ik druk op de startknop maar er gebeurt niets! Dat is balen zeg, zoals ik al dacht is weer de accu leeg. Het is fantastisch dat alles, maar dan ook echt alles, elektronisch is maar dat heeft ook zijn nadelen. In onze auto kan je het zo gek niet bedenken of het is aan boord. Stoelverwarming, stuurverwarming, allerlei afsluitmogelijkheden, een gigantisch navigatiesysteem, allerlei toeters en lampjes als je iets vergeet, airco; voor beide stoelen apart in te stellen. Echt een top auto!  Maar bij ons gaan de deuren wel 20 keer op een dag open en dicht, want alle kampeerspullen liggen er in, inclusief de kleding. En steeds maar weer gaan bij het openen de spiegels automatisch uit en er gaan 6 lampen branden en ook nog een signaal als de achterdeur,  uiteraard automatisch, omhoog gaat. Dit alles is best veel en ik kan me voorstellen dat zo'n accu op een gegeven moment zegt: Nu even niet. En dat is dan nu op een tijdstip dat bijna de hele camping nog in coma ligt, dus daar staan we dan. We weten dat de campingbeheerder een Jumpstart apparaat heeft, maar pas om 8.00 AM gaat de receptie open en we zien de bui al hangen: dat wordt de wachtkamer. 
Maar als de nood het hoogst is, is de redding nabij. Er is toch een gast wakker en deze wordt heel vriendelijk gevraagd (bijna een beetje slijmerig 😉) of hij een Jumpstart bezit. En het antwoord is: ja! Vraag twee: Mogen wij hem even van u lenen?  Het antwoord is: Ja, maar ik wil hem graag terug. En dat beloven we volmondig. 
Vijf minuten later loopt de motor en kunnen we verder. Dat scheelt anderhalf uur wachten. Fijn dat we toch op pad kunnen en met een uurtje of zeven rijden voor de boeg hopen we dat de accu weer vol is en dat onze trouwe metgezel geen kuren meer vertoond. De accu lijkt ons nog niet op zijn einde in een bijna nieuwe auto. En wij zullen geen portieren meer onnodig lang open laten staan met alle gebruikers nog aan 😀. Op de camping in Grand Junction worden allerhartelijkst ontvangen. We zijn al de vierde Nederlander die zijn camping bezoekt dit jaar vertelt de eigenaar trots!!  We hopen trouwens dat we kunnen slapen vannacht. We liggen nog net niet met ons hoofd op de highway, maar het plekje ie prima. Morgen is er weer een dag, dan gaat het verder via een schitterende route naar Alamosa bij de Great Sand Dunes !!

See You Soon

Hiken in Bryce Canyon.

Hiken in Bryce Canyon

We liggen amper in ons mandje of de wind begint aan te trekken tot een slordige windkracht 8 kan ook 9 zijn, maar een normale conversatie is niet meer mogelijk. Visioenen van Marokko en Iceland komen weer boven drijven. Maar onze MSR tent schatten we iets hoger in qua stormvastheid. Na een uurtje of twee gaat de wind liggen en vervolgen we onze slaap. Om 5.00 uur is het opnieuw raak en blaast hij alweer hoog van de toren. Ik sta op, er hangt een dreigende lucht boven het KOA camp. Even twijfelen we wat we zullen doen: of toch naar Zion rijden, een rit van minimaal twee uur enkele reis, of even aankijken wat het wordt.

We willen eigenlijk heel graag een Hike lopen in Bryce en niet weer 4 uurtjes auto karren naar Zion. We nemen de gok en rijden naar de ingang van het park om een ontbijt te nuttigen daarna gaan we naar het visitor centrum om de film over Bryce en Red Canyon te zien. Daarna bekijken we het weer opnieuw en beslissen we wat we doen: Zion of hiken.

Het worden de wandelschoenen! De lucht is opgeklaard en we kunnen op pad. We rijden naar Sunset point waar de Navajo Loop Trail begint met aansluitend de Queen’s Garden Trail. Onvoorstelbaar en niet te bevatten hoe mooi de natuur hier is. Je kunt wel duizend plaatjes schieten, maar het met eigen ogen aanschouwen is beter. Het is een sprookjesachtig wereldje waar in we lopen.

Halverwege de Queen’s Garden Trail kunnen we een pad van zo'n 100 m oplopen om een beeld van Queen Victoria te zien. Het lijkt er echt een beetje op hoewel wij vinden dat het ook wel wat weg heeft van het beeld in Katwijk van onze koningin Wilhelmina.

Regelmatig duiken er ook Chipmunks op. De lieve kleine beestjes zijn een aardige metgezel. Om de haverklap komen ze uit het niets tevoorschijn om wat te eten te scoren. En met een beetje geduld eten ze ook uit je hand.

Als we aan het eind van deze Hike zijn hebben we er al weer wat miles op zitten en genieten we na op een bankje tijdens de lunch. Weer een welbestede dag. Nu nog alles even op papier zetten en foto’s toevoegen aan de Blog zodat het thuisfront ook op de hoogte blijft van onze escapades!

See You Soon!

De schoonheid van Bryce NP in Utah

Bryce National Park

Gisteravond hebben we nog lang zitten brainstormen waar we hier vandaan naar toe zullen gaan. Er zijn nogal wat opties. Zion NP is er zo een en volgens zeggen heel fraai! Renée oppert Las Vegas, dat is vanaf Zion nog maar twee uur rijden. Maar we zijn al behoorlijk afgezakt en willen in Colorado ook nog het nodige bekijken dus is de optie nu: terug richting Colorado en geen trouwkapelletje in Las Vegas Er komen hopelijk nog meer mogelijkheden en alles in een keer, daar kook je ook van over. We zoeken een paar campings op en gaan met een omtrekkende beweging richting Colorado Springs. De deal is gemaakt.

Vandaag is denk ik weer een nieuw hoogtepunt op deze rondreis. Het begon vanmorgen met een lichte tegenslag. Om negen uur hebben we afgesproken bij de gate van het park om met de Regenboogbus mee te gaan. Gisteren is ons uitdrukkelijk medegedeeld dat we vooral op tijd moeten zijn, zelfs onze horloges werden gecontroleerd. Omdat de tijdzone hier niet zover vandaan is komt het nogal eens voor dat mensen een uurtje te laat komen. Aangezien ik nooit ergens te laat voor ben sta ik al vroeg te popelen. Het is 20 minuten rijden naar de gate, de bus vertrekt om klokslag negen uur, dan wil ik toch op zijn minst om 8 uur in de auto zitten. Keurig gekapt en aangekleed wil ik de auto starten maar helaas geen geluid. Het lijkt er op dat de accu helemaal leeg is en aanduwen van een auto met een automatische versnellingsbak is helemaal geen optie. Dan maar even naar de receptie om te vragen of er een eerste hulppost in de buurt is. Nou, zo snel ben ik nooit weer op pad geweest. Twee mensen van de camping stonden een minuutje later al bij onze plaats met een snelstart apparaat en klaar is Thomas. We kunnen weer de weg op. Super service vonden wij. Bij het park hebben we nog ruim de tijd om een kop koffie te scoren en om tien voor negen mogen we instappen bij Spike, onze chauffeur. Wel lekker je even een dagje laten rijden. Na nog een paar ophaalpunten gaan we op weg. Spike begint een heel verhaal over het park, doorspekt met de nodige humor. Ook zijn hele familieleven wordt de bus in geslingerd. Dat maakt het net even teveel van het goede, maar altijd beter dan iemand die geen letter over de tong krijgt.

We rijden eerst naar het hoogste punt, ongeveer 2700 m hoog en daar krijgen we via een korte wandeling informatie over het ontstaan van het park en van de flora en fauna. Zelf ben ik stiekem afgehaakt om alvast op andere plaatsen foto’s te gaan nemen voordat ik de hele bus voor mijn snufferd heb staan. En nu kan ik lekker in alle rust mijn plaatjes schieten. Van Renée hoor ik later wel wat het verhaal van Spike was en of het de moeite loont om ook nog hun pad op te gaan en plaatjes te maken. Over hoe mooi het is kun je niet genoeg schrijven, dat moet je met eigen ogen aanschouwen. De ene stop is nog fraaier dan de ander. We maken veel foto’s en filmopnamen om thuis nogmaals te kunnen genieten van dit stukje natuurschoon. Tegen half een zijn we terug bij het info centrum. Morgen komen we terug voor een mooi Hike op een van de routes die het park rijk is. Nu boodschappen doen voor het eten vanavond. Het was weer een TOPDAG!!

See You Soon